Курение это плохо – все это знают. Но люди понимая это, все ровно курят. Люди начинают курить из за проблем в жизни, неудач, долгов и т.п. И это стоновится зависимостью. Как и это не было плохо, эта зависимось приводит к проблемам в здоровье. Многие это понимают, но не могут борится с этим. Куренье убивает, сокращте ваши. Из-за него люди мигом теряют красоту: чистоту кожи, блеск глаз, белизну зубов.
Category: Իմ պատմությունները
Իմ առաջին դպրոցական օրը դպրոցում
Իմ դպրոցական առաջին օրը եղել է ուրիշ դպրոցում՝ Չայկովսկու անվան երաժշտական դպրոցում, քանի որ ես «Մխիթար Սեբաստացի կրթահամալիր» եմ տեղափոխվել 5-րդ դասարանից։ Այդ օրը ես իմ ծնողների հետ կանգնած էի դպրոցի բակում՝ մարդկանց բազմության մեջ։ Շատ շոգ էր և մենք այնտեղ շատ երկար կանգնեցինք։ Դպրոց էին մտնում դասարանները ըստ նվազման կարգով, և մենք ամենավերջինն էինք։ Հետո մեր դասղեկը մեզ բարեմաղթանքներ հայտնեց, որպեսզի լավ սովորենք և խելոք պահենք մեզ, այնուհետև ես իմ դասարանի հետ մտա դպրոց։ Մենք էքսկուրսիա անցկացրեցինք դպրոցով, մտանք տնօրենի գրասենյակ, նրան մեր ծաղիկները նվիրեցինք։ Երբ արդեն դասարանում հանգիստ նստած էինք, դասղեկը ճշտեց մեր անունները և խնդրեց, որպեսզի մեր մասին մի փոքր պատմենք։ Հետո մենք ծանոթացանք մնացած ուսուցչուհիների հետ՝ ովքեր մեզ դասավանդելու էին։ Մոտավորապես այսքանով ավարտվեց իմ առաջին օրը դպրոցում։
Իմ մանկության ընկերուհին
Շատ փոքր տարիքում, երբ մայրս ինձ իջեցնում էր բակ, ես ընկերացա մի աղջկա հետ, որի անունը Մարիա է։ Նա պարզվեց բնակվում է նույն շենքում, որտեղ որ ես եմ բնակվում։ Մենք ավելի մտերմացանք, սկսեցին իրար տուն գնալ։ Ամբողջ օրը միասին էինք անցկացնում, սակայն ես միշտ կասկածում էի նրա ընկերասիրության վրա։ Սակայն մի անգամ, այնպիսի դեպք տեղի ունեցավ, որ ես բակում հանկարծակի կոտրեցի իմ հեռախոսը, որը ծնողներս վերջերս էին նվիրել։ Նա առանց ինձ ասելու, բակում այնքան էր սպասել մինչև հայրս վերադարձել էր աշխատանքից։ Մոտեցել էր նրան և խնդրել, որ իմ վրա չզայրանա։ Նա ասել էր, որ հեռախոսը կոտրվել էր պատահաբար, և ոչ թե իմ անուշադրության պատճառով։ Երբ ես իմացա ընկերուհուս այդ քայլի մասին, հասկացա, որ նա շատ ընկերասեր աղջիկ է։
Ինչ ցանես, այն էլ կհնձես
Լիլիթը գեղեցկադեմ և չնաշխարհիկ աղջիկ էր։ Նա ցանկանում էր դառնալ դերասանուհի, բայց առանց աշխատելու։ Լիլիթը մտածում էր, որ դերասանությունը շատ հեշտ գործ է, և իր ամբողջ ժամանակը վատնում էր զվարճանքի վրա։ Ամեն անգամ, երբ գնում էր կաստինգների, նրան մերժում էին և նա մտածում էր, որ խնդիրը իր արտաքինի մեջ է։ Շատ ժամանակ էր անցկացնում իր արտաքինը էլ ավելի գեղեցիկ դարձնելու վրա։ Եվ մի անգամ, հերթական կաստինգի ժամանակ, երբ նրան նորից մերժեցին, նա մոտեցավ ռեժիսորին և հարցրեց, թե ինչումն է խնդիրը, որ իրեն չեն ընդունում և ամեն անգամ մերժում են, չէ որ ինքը մնացած բոլոր մասնակիցներից գեղեցիկ է։ Այդ ժամանակ ռեժիսորը ասաց․
– Դու, իհարկե, գեղեցիկ ես, բայց գեղեցկությունը չէ այդքան կարևոր։ Դու չունես ոչ մի հմտություն դերասանության մեջ, և ես չեմ կարող ընդունել որպես դերասան մի մարդու, ով երկնային գեղեցկություն ունի, բայց ընդհանրապես խաղալ չգիտի։
Այդ խոսքերից վրա Լիլիթը շատ մտածեց և որոշեց աշխատել։ Տքնաջան աշխատելով տարիներ անցան։ Եվ մի օր, նա որոշեց մասնակցել ֆիլմի երկրորդական դերի համար ընտրությանը։ Սակայն, ի զարմանս Լիլիթի, իրեն ընտրեցին գլխավոր դերի համար։ Այդ օրվանից Լիլիթը հասկացավ, որ ինչ ցանես, այն էլ կհնձես։
Իր տքնաջան աշխատանքը ուսման մեջ վերջիվերջո տվեց իր արդյունքը և նա դարձավ հայտնի դերասանուհի։
Երջանկությունը ընս իս
Երջանկությունը ամեն մարդ յուրովի է ընկալում։ Քանի իոր մարդիկ տարբեր են, նրանք կարող են երջանկանալ տարբեր բաներից։ Ինձ համար երջանկությունը դա իմ ընտանիքի, հարազատներիս առողջությունն է։ Նաև երջանկությունը հավատարիմ ընկերներ ունենալն է։ Իմ կարծիքով նաև կարելի է երջանիկ լինել այն դեպքում, երբ ինչ-որ մեկը քեզ գովում է քո քրտնաջան աշխատանքի համար։ Նաև ես կարող եմ երջանկանալ շատ մանր և աննշան երևույթներից, ինչպիսին է օրինակ՝ փողոցի կենդանիներին կերակրելը։ Ես ինձ երջանիկ եմ զգում, երբ իմ նկատմամբ շրջապատիս մարդիկ հոգատար են, ուշադիր և սիրալիր։ Շատ մանրուքներ կարող են երջանկացնել մարդուն, սակայն կարծում եմ ամենամեծ երջանկությունը դա հարազատներիդ և մտերիմներդ առողջ տեսնելն է։
What I watch
I like to watch in TV «The mask» program. Also I like to watch Eurovision and I I like to watch cartoons and films. I like the comedy, fantasy, adventure genres. My family also like to watch with me films, cartoons, «The mask» and Eurovision. But my brother and I watch YouTube much, than TV, because not every time in TV was interesting programs. In TV I don’t watch news, and Armenian serials and programs with tasteless Armenian songs․
Нужны ли нам цирки и зоопарки?
По моему цирки нам нужны меньше чем зоопарки. В цирке очень много разновидных животных которые делают разные трюки и этим веселят детей. Цирки любят не только дети ну и взрослие. Большенство детей любят клоунов, как они делают разные акробатические приемы и смешные вещи. Зоопарки тоже нужны нам. Они тоже веселят детей и взрослых. По моему если не было зоопарков мир был бы намного скучнее. Лично я больше люблю зоопарки, потому что я люблю смотреть на разновидних животных, а если есть возможность то покормить их. Так вот и цирки и зоопарки нужны нам в равной степени.
Таинственный портал
Мой день начался как всегда, это был выходной. Я пошла в кухню чтобы взять что нибудь покушать, но увидела какую-то дырку, Я очень испугалась увидев ее. Там было очень темно и страшно, но все же я собралась сил и решилась прыгнуть в нее. Эта дырка оказалась порталом в другое измерение. Там все было как в моих снах. Я испуганно гуляла по этой местности. во всех сторонах я видела мои все сны. Я зашла в один сон и оказалась прямо в этом сне. И вдруг я увидела одного человека. Он был очень похож на моего брата. Он подошол ко мне и сказал что он из будущего и дал мне какие то часы. Они были очень красивые. Я заметила на часах какую то кнопку. Пока я расматривала часы, в это время мой брат исщез. Когда я нажала на нее я оказалась в таинственном эаснеженном лесу. Но увидев что часов у меня нет, я очень испугалась.
– Что я буду делать теперь? – подумала я.
И решила просто убижать в глубину леса. В глубине леса я увидела дверь. Нерешительно зайдя в нее я увидела ту же дырку. Подумав что если зайду в нее окажусь в моем доме. Я пругнула в дырку. Я оказалась в моей кухне. Обрадовавшись я вздохнула и присмотрелась на кухню чтобы убедится что это мой дом. На столе я увидела те самые часы. Посмотрев на часы я заметила, что вместо чисел были буквы. Это было тайное послание. Но к сожелению буквы были очень маленькие и я не смогла прочитать послание. Я решила разбить часы, что бы больше никто не попмал в эту ситуацию.
Կորած աղջիկը
Լինում է չի լինում երկու ընկերուհի են լինում։ Ասիան ու Վանին։ Նրանք մանկուց ընկերություն էին անում, բայց մի օր, երբ ոչ մեկ ոչ ինչ չէր կասկածում․ Վանին կանչեց Ասիային և ասաց, որ նա հեռանում է ուրիշ երկիր։ Վանին հեռանում էր Իտալիա։ Բայց, որպեսզի նրանք կապը չկորցնեն Վանին տալիս է Ասիային մի թևնոց։
Վանի – Մեկը ինձ մոտ կլինի, մյուսը՝ քեզ մոտ- ժպտալով ասաց նա։ – Խոստացիր ,որ երբեք ինձ չես մոռանա
Ասիա – Խոստանում եմ, չեմ մոռանա։
Այս կարճ երկխոսությունից հետո Վանին հավաքեց իրերը և հեռացավ, թողնելով իր հետևից վիշտը։
Ասիան չէր կարողանում մոռանալ Վանիի մասին, և տարիներ հետո, Ասիան որոշեց գնալ Իտալիա որպեսզի գտնել Վանիին։
Քանի որ, Ասիան չէր կարող այդքան հեշտ ճանապարհով գտնել ընկերուհուն, նա գնաց մի մարդու մոտ, և խնդրեց որ Իտալերեն լեզվով գրի որ կորել է իր ընկերուհին՝ Վանին։
Հավաքելով իրերը Ասիան մեկնեց Իտալիա։
Երբ նա գնաց Իտալիա այնտեղ գնեց տուն, և այդ թղթի վրա գրեց հասցեն, որպեսզի, երբ Վանին գտնվի, գա իր մոտ։ Հետո սկսեց համարյա ամեն տեղ կպցնել այդ հայտարությունը։
Ասիա, մ․ – Երանի թե Վանին շուտ գտնվի․․
2 ամիս հետո
Ասիա, մ․ – Եհ, ամեն ինչ ապարդյուն է, այլևս իմաստ չկա այստեղ մնալը․․
Հենց այդ ժամանակ, երբ Ասիան արդեն տխրել էր, և ուզում էր գնալ հավաքել իրերը, լսվեց դռան ձայնը։
Հիմա գամ – ասաց ասիան տխուր ձայնով
Նա դուռը բացեց և տեսավ իր մանկության ընկերուհուն։
Վանին ժպտաց և Իտալերենով խոսաց (Այո, ես եմ Ասիա, շատ էի կարոտել քեզ)
Ինքնակենսագրություն
Ես Եվա Սմբատյանն եմ։ Ծնվել եմ 25.06.2010թ.-ին՝ Երևանում։ Ծնողներս նույնպես Երևանից են։ Իմ ամենասիրելի առարկան դպրոցում անգլերենն է։ Իմ ծնողները աշխատում են IT ոլորտում։ Մայրիկս պրոեկտի ղեկավար է, իսկ հայրիկս՝ ծրագրավորող։ Ես նույնպես ուզում եմ շարունակել իմ ծնողների գործը և աշխատել IT ոլորտում։ Մանկուց ցանկացել եմ դառնալ ծրագրավորող, չնայած՝ հետո մտափոխվեցի և ցանկացա դառնալ անիմատոր կամ վեբ դիզայներ։ Հիմա չգիտեմ՝ ինչ եմ դառնալու, բայց հաստատ գիտեմ, որ մասնագիտությունս ԱյԹի ոլորտում է լինելու։ Մեր ընտանիքը բաղկացած է չորս հոգուց՝ մայրիկս, հայրիկս, եղբայրս և ես։ Իմ մայրիկի անունը Տաթև է։ Ես արտաքնապես նման չեմ նրան, սակայն բնավորությամբ նման եմ։ Շրջապատում բոլորն ասում են, որ արտաքնապես հայրիկիս՝ Տիգրանին, շատ շատ եմ նման։ Մայրիկս պատմում է, որ ես փոքր տարիքում շատ հանգիստ երեխա եմ եղել, չեմ սիրել ակտիվ խաղեր, ողջ օրը նստած թերթել եմ զանազան գրքեր, հարցեր տվել, ստիպել եմ տարբեր հեքիաթներ կարդալ։ 5-6 տարեկանից սկսած բնավորությունս փոխվել է և սկսել եմ ավելի աշխույժ խաղեր խաղալ, ողջ օրը խոսել և ինչ-որ պատմություններ պատմել։ Մայրիկս նաև պատմում է, որ շատ փոքր տարիքից տիրապետել եմ համակարգչին, ինքնուրույն խաղեր եմ ներբեռնել և միայնակ հասկացել, թե որ խաղը ինչպես պետք է խաղալ։ Հայրս երբ զբաղվում էր ծրագրավորմամբ, անընդհատ հարցեր էի տալիս, թե ինչ է անում, ինչու, և իր արածի արդյունքում ինչ պետք է ստացվի։ Ես այնքան հետաքրքրվեցի ծրագրավորմամբ, որ ծնողներս ինձ 8 տարեկանում տարան երեխաների համար նախատեսված վեբ ծրագրավորման դասընթացների։ Դեռ փոքր տարիքից ես այցելել եմ լողի։ Այն ինձ շատ էր դուր գալիս, և գրեթե 4 տարի զբաղվել եմ լողով։ Նաև հինգ տարեկանում այցելել եմ պարի, սակայն այն ինձ մոտ լավ չէր ստացվում, չէի սիրում պարի դասերը, և իվերջո մայրիկիս համոզեցի, որ այլևս չգնանք։ Տատիկս շատ էր ցանկանում, որ ես երաժշտական կրթություն ունենամ։ Դրա համար ինձ տարան Չայկովսկու անվան միջնակարգ երաժշտական դպրոց։ Այնտեղ ես սովորեցի 4 տարի։ Բացի հանրակրթական ուսուցումից, այնտեղ ես սովորում էի դաշնամուր նվագել, գնում էի վոկալի դասերի։ Նաև սովորում էինք սոլֆեջո, երաժշտական գրականություն և ռիթմիկա։ Այդ դպրոցում ես ձեռք բերեցի շատ ընկերներ, որոնց հետ մինչ այժմ էլ մտերիմ եմ։ Չորրորդ դասարանում հիասթափվեցի դաշնամուրից և որոշեցի փոխել դպրոցս։ Եկա Մխիթար Սեբաստացի կրթահամալիր և հենց առաջին օրերից էլ շատ սիրեցի այս դպրոցը։ Այժմ դպրոցի հետ զուգահեռ ես սբաղվում եմ սպորտով՝ վոլեյբոլով, գնում եմ նկարչության խմբակ և սովորում եմ կրթառ նվագել։ Արդեն երկու տարի է՝ գնում եմ անգլերենի դասընթացների։ Նաև ուզում եմ նորից գնալ ծրագրավորման դասերի, սակայն չգիտեմ կհասցնեմ արդյոք դպրոցիս և մնացած խմբակների հետ։ Ազատ ժամանակ սիրում եմ կուբիկ-ռուբիկ հավաքել, խաղալ փոքր եղբորս հետ, հեծանիվ կամ սքեյթ վարել, կամ համակարգչային խաղեր խաղալ։
Եվա Սմբատյան 