The long winter

Երկար ձմեռը Գլուխ առաջին

Խոտ պատրաստիր մինչ արևը շողում է Հնձող մեքենայի պտույտը ուրախ հնչեց գոմեշի ծերունիից դեպի հարավ, որտեղ ցողունային խոտը հաստ ու բարձր էր, իսկ Պաը կտրում էր այն խոտի համար:

The Long Winter Chapter One

Make Hay While The Sun Shines The mowing machine’s whirring sounded cheerfully from the old buffalo wallow south of the claim shanty, where bluestem grass stood thick and tall and Pa was cutting it for hay. The sky was high and quivering with heat over the shimmering prairie. Half-way down to sunset, the sun blazed as hotly as at noon. The wind was scorching hot. But Pa had hours of mowing yet to do before he could stop for the night. Laura drew up a pailful of water from the well at the edge of the Big Slough. She rinsed the brown jug till it was cool to her hand. Then she filled it with the fresh, cool water, corked it tightly, and started with it to the hayfield. Swarms of little white butterflies hovered over the path. A dragon-fly with gauzy wings swiftly chased a gnat. On the stubble of cut grass the striped gophers were scampering. All at once they ran for their lives and dived into their holes. Then Laura saw a swift shadow and looked up at the eyes and the claws of a hawk overhead. But all the little gophers were safe in their holes. Pa was glad to see Laura with the water-jug. He got down from the mowing machine and drank a mouthful. «Ah! that hits the spot!» he said, and tipped up the jug again. Then he corked it, and setting it on the ground he covered it with cut grass. «This sun almost makes a fellow want a bunch of sprouts to make a shade,» he joked. He was really glad there were no trees; he had grubbed so many sprouts from his clearing in the Big Woods, every summer. Here on the Dakota prairies there was not a single tree, not one sprout, not a bit of shade anywhere. «A man works better when he’s warmed up, anyway!» Pa said cheerfully, and chirruped to the horses. Sam and David plodded on, drawing the machine. The long, steel-toothed blade went steadily whirring against the tall grass and laid it down flat. Pa rode high on the open iron seat, watching it lie down, his hand on the lever. Laura sat in the grass to watch him go once around. The heat there smelled as good as an oven when bread is baking. The little brown-and-yellow striped gophers were hurrying again, all about her. Tiny birds fluttered and flew to cling to bending grass-stems, balancing lightly. A striped garter snake came flowing and curving through the forest of grass. Sitting hunched with her chin on her knees, Laura felt suddenly as big as a mountain when the snake curved up its head and stared at the high wall of her calico skirt. Its round eyes were shining like beads, and its tongue was flickering so fast that it looked like a tiny jet of steam. The whole bright-striped snake had a gentle look. Laura knew that garter snakes will not harm anyone, and they are good to have on a farm because they eat the insects that spoil crops. It stretched its neck low again and, making a perfectly square turn in itself because it could not climb over Laura, it went flowing around her and away in the grass. Then the mowing machine whirred louder and the horses came nodding their heads slowly in time with their feet. David jumped when Laura spoke almost under his nose. «Whoa!» Pa said, startled. «Laura! I thought you’d gone. Why are you hiding in the grass like a prairie chicken?» «Pa,» Laura said, «why can’t I help you make hay? Please let me, Pa. Please.» Pa lifted his hat and ran his fingers through his sweat-damp hair, standing it all on end and letting the wind blow through it. «You’re not very big nor strong, little Half-Pint.» «I’m going on fourteen,» Laura said. «I can help, Pa. I know I can.» The mowing machine had cost so much that Pa had no money left to pay for help. He could not trade work, because there were only a few homesteaders in this new country and they were busy on their own claims. But he needed help to stack the hay. «Well,» Pa said, «maybe you can. We’ll try it. If you can, by George! we’ll get this haying done all by ourselves!» Laura could see that the thought was a load off Pa’s mind and she hurried to the shanty to tell Ma. «Why, I guess you can,» Ma said doubtfully. She did not like to see women working in the fields. Only foreigners did that. Ma and her girls were Americans, above doing men’s work. But Laura’s helping with the hay would solve the problem. She decided, «Yes, Laura, you may.» Carrie eagerly offered to help. «I’ll carry the drinking water out to you. I’m big enough to carry the jug!» Carrie was almost ten, but small for her age. «And I’ll do your share of the housework, besides mine,» Mary offered happily. She was proud that she could wash dishes and make beds as well as Laura, though she was blind. The sun and hot wind cured the cut grass so quickly that Pa raked it up next day. He raked it into long windrows, then he raked the windrows into big haycocks. And early the next morning, while the dawn was still cool and meadow-larks were singing, Laura rode to the field with Pa in the hayrack. There Pa walked beside the wagon and drove the horses between the rows of haycocks. At every haycock he stopped the horses and pitched the hay up into the hayrack. It came tumbling loosely over the high edge and Laura trampled it down. Up and down and back and forth she trampled the loose hay with all the might of her legs, while the forkfuls kept coming over and falling, and she went on trampling while the wagon jolted on to the next haycock. Then Pa pitched more hay in from the other side. 

Ветер. Քամին (թարգմանություն)

Հին ժամանակներում քամին մարդ էր։Բայց հետո նա վերածվեց թռչնի և սկսեց թռչել։ Եվ այդ ժամանականերից այլևս չէր կարող քայլել գետնի վրայով, ինչպես առաջ էր։ Քամի-թռչունը տեղավրվեց լեռնային քարանաձավներում։Ցերեկը նա դուրս էր թռչում քարանձավից և որս էր անում ամբողջ օրը, իսկ երեկոյան նորից վերադառնում էր լեռներ, իր քարանձավ և անցկացնում այնտեղ գիշերը։
Մի անգամ պատահեց, որ մի մարդ տեսավ քամուն։Նա մտածեց, որ դա թռչուն է և նետեց քարը քամու-թռչնի վրա։ Զայրացավ քամին, և սկսեց թռչել և փչել։ Փոշի բարձրացավ, թափվեցին քարեր։ Ոչ մի մարդ չեր կարող որսալ կամ արմատ հավաքել։Բոլորը նստած էին իրենց խրճիթներում սպասելով, երբ կհանդարտվի քամու զայրույթը։

Ուրախություն (Радость). (թարգմանություն)

Радость

Весь день он грустил, и был близок тот момент, когда ему следовало подумать, что люди первыми создали слово «грусть».

Потом он вспомнил, как в одной истории мальчик и грустная девочка встретились на вечеринке. Затем слово вечеринка напомнило ему некрасивую подругу его друга, которая приглашала его на вечеринку.

Он протрезвел от всего этого и стал припоминать, почему он вспомнил ту некрасивую девушку. Он вспомнил то, что помнил и снова и снова удивлялся самому себе. Затем он подошел к печатной машинке. Он был писателем и терпеть не мог свои удачные произведения. Потому что они всем нравились и как будто принадлежали кому-то другому. А слабые дела, которые им не нравились, он был ПРИНУЖДЕН любить. Был близок момент, когда он должен почувствовать, что второе слово, созданное людьми, — это справедливость.

Потом он потихоньку все это забыл, и уже за окном послышался стук печатной машинки.

Сейчас за окном больше не слышалось постукивание, потому что он закончил свой рассказ, хотя не мог найти название. Он вышел на улицу немного погулять. И был близок момент, когда он найдет настоящее название своей новой истории ․ Это было третье слово, созданное людьми – «Радость».


Ուրախություն

Ամբողջ օրը նա տխուր էր, ու մոտ էր այն պահը, երբ պիտի կարծեր, թե մարդիկ առաջինը ստեղծել են «տխրություն» բառը։

Հետո նա հիշեց, թե ինչպես մի պատմվածքում, երեկույթի ժամանակ ծանոթանում են մի տղա ու մի տխուր աղջիկ։ Հետո երեկույթ բառը նրան հիշեցրեց ընկերոջ տգեղ ընկերուհուն, որն իրեն երեկույթի էր հրավիրում։

Նա սթափվեց այդ բոլորից ու սկսեց մտաբերել, թե ինչու է հիշել այն տգեղ աղջկան։ Իր հիշածները նա նորից վերհիշեց եւ նորից ու նորից զարմացավ իր վրա։ Ապա մոտեցավ գրամեքենային։ Նա գրող էր ու տանել չէր կարողանում իր հաջողված գործերը։ Որովհետեւ բոլորն էլ հավանում էին դրանք ու կարծես ուրիշինն էին արդեն։ Իսկ թույլ գործերը, որ չէին հավանում, ՍՏԻՊՎԱԾ ինքն էր սիրում։ Մոտ էր այն պահը, երբ նա պիտի զգար, թե մարդկանց ստեղծած երկրորդ բառը արդարությունն է։

Հետո նա կամաց֊կամաց մոռացավ այս բոլորը, ու արդեն պատուհանից այն կողմ լսելի էր գրամեքենայի տկտկոցը։

Հիմա պատուհանից այն կողմ այլեւս տկտկոց չէր լսվում, որովհետեւ նա ավարտել էր իր պատմվածքը, սակայն չէր կարողանում գտնել վերնագիրը։ Նա դուրս եկավ փողոց՝ մի քիչ զբոսնելու։ Եւ մոտ էր այն պահը, երբ նա կգտներ իր նոր պատմվածքի իսկական անունը․ դա մարդկանց ստեղծած երրորդ բառն էր՝ «Ուրախություն»։

Город с балкона (թարգմանություն)

Այս վաղ ժամին Երևանը զարմանալիորեն գեղեցիկ է։ Երկու կողմից նրան շրջապատում է երկգլխանի Արարատը և քառագլուխ Արագածը։ Հորիզոնի այս հսկաները, օդի այս թափանցիկությունն ու լույսի մաքրությունը օգնում են հասկանալու Երևանի ճարտարապետության գեղեցկությունը։ Բնությունը, կարծես հավաքել է ամեն ինչ
դրա հակադրությունները՝ ստեղծելով այս քաղաքը: Ամռանը դրա շոգը հասնում է 40 աստիճանի, ձմռանը՝ սառնամանիքները՝ մինչև 20 աստիճան։ Ըստ միջին տարեկան ջերմաստիճանի, այն նման է Սևաստոպոլի, Լոնդոնի, Փարիզի․ ըստ միջին ամառային ջերմաստիճանի՝ դեպի Բարսելոնա, իսկ ըստ միջին ձմեռային ջերմաստիճանի՝ Սանկտ Պետերբուրգի, Նովգորոդի, Հելսինկի։

Քաղաքի հպարտությունը Գետառի «քառասուն աղբյուրների» գեղեցիկ ջուրն է։ 20-րդ դարի սկզբին Երևանը փոքր քաղաք էր։ ուներ 20 հազարից մի փոքր ավելի բնակիչ։ Ամեն օր կեսօրվա ժամը չորսից հյուսիսային քամին բարձրանում էր։ Այն փչում է ավազոտ լանջերից Քանաքեռի լեռներ։ Եվ սկսվում էր այն, ինչ երևանցիներն անվանում էին «փոշու փոթորիկ»։ Լեռներից բարակ փոշին ծածկվել է ամպերի մեջ․ քաղաքի փոշին բարձրացավ փողոցներից.
Իսկ հիմա … Դուրս գանք բարձր պատշգամբ։ Արշալույսն արդեն պայծառացրել է
օրը, և քաղաքը երևում է պարզ, ինչպես նկարում։ Առաջին հերթին՝ սարեր։ Այժմ դրանք ծածկված են ծառերով։ Տարեցտարի Երևանցիները սածիլներ են տնկել լանջերին. Ծառերն ամրացրել են հողը, ծածկել նրա կանաչ գլխարկը, իսկ Քանաքեռի քամիներն այլեւս փոշի չեն բերում։ Ասֆալտը ծածկեց նոր լայն պողոտաներ. Քանի՞սն են դուրս գալիս
հիմա քաղաքից դեպի լեռներ և ներքև՝ դեպի հարթավայրեր։ Նրանք վազում են նորերի կողքով ծաղկուն գյուղեր, դաշտեր և խաղողի այգիներ, նրբաճաշակ տներ և այգիներ:

В этот ранний час Ереван удивительно красив. С двух сторон окружают его двуглавый Арарат и четырёхглавый Арагац. Эти великаны на горизонте, эта прозрачность воздуха и чистота света помогают понять всю красоту архитектуры Еревана. Природа, казалось бы, собрала все
свои контрасты, создавая этот город. Летом жара в нём доходит до 40 градусов, зимой – морозы до 20 градусов. По средней годовой температуре он похож на Севастополь, Лондон, Париж; по средней температуре лета – на Барселону, а по средней температуре зимы – на Санкт-Петербург, Новгород, Хельсинки.

Гордость города – прекрасная вода из „сорока родников”, истоков Гетара.
К началу ХХ века Ереван был маленьким городком. В нём было
немногим более 20 тысяч жителей. Каждый день с четырёх часов дня
поднимался северный ветер. Он дул с песчаных склонов Канакерских
гор. И начиналось то, что ереванцы называли „пыльной бурей”. С гор
неслась тучами мелкая пыль; с улиц поднималась пыль своя, городская.
А сейчас… Выйдем на высокий балкон. Рассвет уже перешёл в яркий
день, и город виден чётко, как на картине.
Прежде всего – горы. Сейчас они покрыты деревьями. Из года в год
сажали ереванцы на склонах саженцы. Деревья укрепили почву, покрыли
её зелёной шапкой, и канакерские ветры уже не приносят пыли.
Асфальт покрыл новые широкие проспекты. Сколько их выходит
сейчас из города вверх, в горы, и вниз, в равнины! Они бегут мимо новых
цветущих посёлков, полей и виноградников, нарядных домов и садов.

Il piatto rotto

A seconda delle varianti, la tradizione vuole che la sposa o le madri degli sposi lancino con piatto pieno di confetti e riso fino a ridurlo in mille pezzi. Questo gesto è un auguri di felicità e prosperità per gli sposi.


Ըստ տարբերակների՝ ավանդույթի համաձայն՝ հարսնացուն կամ հարսի մայրերը մինչև հազար կտոր շաքարավազ նուշով և բրինձով լի ափսե են նետում։ Այս ժեստը երջանկության և բարեկեցության ցանկություն է ամուսինների համար:

Il palazzo di gelato Ջաննի Ռոդարիի հեքիաթի թարգմանություն

Il palazzo di gelato di Gianni Rodari - Filastrocche.it

Մի անգամ, Բոլոնիաում, նրանք պաղպաղակի դղյակ պատրաստեցին հենց Պիացցա Մաջիորեի վրա, իսկ երեխաները հեռվից եկան, որ լիզեն։
Տանիքը հարած սերուցքից էր, բամբակի ծխնելույզների ծուխը և կոնֆետի ծխնելույզները։ Մնացած ամեն ինչ պաղպաղակ էր՝ պաղպաղակի դռները, պաղպաղակի պատերը, պաղպաղակի պահարանները:
Մի փոքրիկ երեխա բռեց սեղանի ոտքից և սկսեց լպստել, սեղանը ընկավ իր ափսենելով տղայի վրա, իսկ ափսեները նույնպես շոկոլադե պաղպաղակից էին։
Մի պահ քաղաքի պահակը նկատեց, որ դղյակի մի պատուհանը հալչում է։ Պատուհանի ապակիները ելակի պաղպաղակից էին, և հոսում էին իրենց համարի մեջ։
— Շտապե՛ք, շուտ արե՛ք— բղավեց պահակը։
Բոլորը վազելով եկան և սկսեցին լպստել վարդագույն առվակը, որ ոչ մի կաթիլ չկորչի։
“Բազկաթոռ ինձ տվեք, ես խեղճ ծեր տատիկ եմ!” աղաչում էր մի ծեր տատիկ, որը չէր կարողանում ճանապարհ անցնել ամբոխի միջով, «Ո՞վ ինձ համար կբերի բազկաթոռ»։
Մի առատաձեռն հրշեջ վազեց, որ նրան մի աթոռ բերի սերուցքով և պիստակով պաղպաղակով, և խեղճ պառավը, նա սկսեց լիզել բազկաթոռների հենակները:
Դա հիանալի օր էր, բժիշկների հրամանով ոչ մեկի ստամոքսը չցավեց։
Նույնիսկ հիմա, երբ երեխաները մեկ այլ պաղպաղակ են խնդրում, ծնողները հառաչում են և ասում են․
«Այո, ձեզ անհրաժեշտ կլինի մի ամբողջ դղյակ, ինչպես Բոլոնիայում։ Այդ ժամանակ դու կկշտանաս»:


Una volta, a Bologna, fecero un palazzo di gelato proprio sulla Piazza Maggiore, e i bambini venivano di lontano a dargli una leccatina.
Il tetto era di panna montata, il fumo dei comignoli di zucchero filato, i comignoli di frutta candita. Tutto il resto era di gelato: le porte di gelato, i muri di gelato, i mobili di gelato.
Un bambino piccolissimo si era attaccato a un tavolo e gli leccò le zampe una per una, fin che il tavolo gli crollò addosso con tutti i piatti, e i piatti erano di gelato al cioccolato, il più buono.
Una guardia del Comune, a un certo punto, si accorse che una finestra si scioglieva. I vetri erano di gelato alla fragola, e si squagliavano in rivoletti rosa.
“Presto”, gridò la guardia, “più presto ancora!”
E giù tutti a leccare più presto, per non lasciar andare perduta una sola goccia di quel capolavoro.
“Una poltrona!” implorava una vecchiettina, che non riusciva a farsi largo tra la folla, “una poltrona per una povera vecchia. Chi me la porta? Coi braccioli, se è possibile”.
Un generoso pompiere corse a prenderle una poltrona di gelato alla crema e pistacchio, e la povera vecchietta, tutta beata, cominciò a leccarla proprio dai braccioli.
Fu un gran giorno, quello, e per ordine dei dottori nessuno ebbe il mal di pancia.
Ancora adesso, quando i bambini chiedono un altro gelato, i genitori sospirano: “Eh già, per te ce ne vorrebbe un palazzo intero, come quello di Bologna”.

Նորաձևությունը Հին Փյունիկիայում (թարգմանություն)

Мода в древней Финикии

Փյունիկցիները կրում էին լայն, երկար տունիկա-վերնաշապիկ մինչև կրունկները հասնող, սովորաբար չգոտիավորված։ Նրանց ոտքերին կոշիկներ կամ սանդալներ էին։ Կանայք շրջում էին նույն տունիկաներով, բայց ավելի կարճ մինչև ծնկները հասնող։ Ի տարբերություն տղամարդկանց նրանք կրում էին գոտի, երբեմն նույնիս երկու։ Թե տղամարդկանց, թե կանացի հագուստը ծալքավոր էր, ասեղնագործված և բավականին վառ՝ այն զարդարված էր տարեր գույների գծերով, այդ թվում և հայտնի փյունիկյան մանուշակագույնով։ Շատ հաճախ հագուստը զարդարում էին ասեղնագործությամբ։ Նրանք սիրում էին նաև զարդեր։ Արձանիկների և ռելիեֆների стел վրա տեսանելի են ականջօղներ, վզնոցներ, մատանիներ, ապարանջաններ։ Արիստոտելը հայտնում է, որ Կարթագենի տղամարդիկ կրում էին այնքան մատանի, որքան անգամ մասնակցել էին արշավանքների։ Քթի մեջ կրվող օղերը յուրօրինակ զարդ էին։

Փյունիկցիների համար պարտադիր էր որևէ մի գլխազարդ։ Սովորաբար կանայք իրենց գլխին հագնում էին տիարա, իսկ տղամարդիկ՝ կոնաձև գլխարկներ կամ բարձր գլանաձև գլխարկներ առանց եզրերի։

Մինչ այժմ Հյուսիսային Աֆրիկայի բնակիչների շրջանում սիրված գլխազարդը մնում է կարմիր գլանաձև ֆետրե գլխարկը, որը հարյուրամյակներ շարունակ գոյատևել է փյունիկցիներին։ Թուրքական ֆեսը ևս պահպանում է հեռավոր անցյալի միջերկրածովյան նորաձևության հիշողությունը։

Ճապոնական քաղաքակրթության գաղտնիքները (թարգմանություն) (նոյ. 28- դեկ. 5 Առ․ 2)

«Ճապոնիայի մասին»/տեսանյութ/

20000 տարի առաջ Ճապոնիյա կարելի էր հասնել ոտքով։ Առաջ Ճապոնական ծովը մի փոքրիկ լիճ էր։ Բայց բնության հզոր ուժերը որոշեցին բարձրացնել լճի ջրի մակարդակը և խորտակել ցամաքային ճանապարհները։ Այդպես ստեղծվեց մեզ հիմա հայտնի Ճապոնիյան։ Կեռամիկան ճապոնիայում հայտնվել է դեռ 10000 տարի առաջ։ Դա ամենահին ամսաթիվն է։ Դրանով կարելի է ենթադրել որ Ճապոնիան ամենահին պետություններից մեկն է և այն դիմակայել է և հասել մեր օրերին։ 5000 տարի առաջ Ճապոնիայում հատնվեցին գյուղատնտեսության հիմքերը։ Երբ եղանակը լավն էր նրանք վրաններ էին խփում գետերի և ծովերի ափերին։ Մեզ հայտնի է, որ տղամարդիք նետ ու աղեղով որսում էին վայրի խոզերին, եղնիկներին և շատ այլ կենդանիներին։
Անձրեւները բարենպաստ պայմաններ էին ստեղծում բրնձի աճեցման համար: Բրնձը Ճապոնիայում սկսել են աճեցնել դեռ մ․թ․ա 5-րդ դարում։ Բրնձի աճեցումը, պահանջում էր շատ մարդկային ռեսուրս ապրող մեկ վայրում։ Այդպես ստեղծվեցին առաջին ավանները, գյուղերը։ Իսկ հետագայում վերափոխվելով դարձան քաղաքներ ու երկրներ։
Գիրը նրանց մոտ հայտնվեց մ․ թ․ ա 6-րդ դարում։
Ճապոնացիները արտադրում էին մետաքս։
Նրանք չունեն վագրեր, ընձառյուծներ, ձիեր, գառներ նաև կաչաղակներ։
Չինաստան գնալու համար նրանք գնում էին ծովի մոտ, նստում նավը և ընտրում այնպիսի մարդկանց, ովքեր չէին հարդարում իրենց մազերը, հագուստը չէին փոխում։ Այդպիսի մարդում անվանում էին հաջողության պահապան։ Եթե ճամփորդությունը հաջող էր լինում բոլորը նրան նվիրում էին ստրուկներ և տարբեր թանկարժեք իրեր։ Իսկ եթե ինչ-որ դժբախտություն էր պատահում նրան ուղղակի սպանում էին։

Ասիական մայրցամաքի մեկուսացումը, որը պաշտպանված էր այլ ժողովուրդների հարձակումներից, օգնեց զարգացնել առանձնահատուկ քաղաքակրթություն: Բացի այդ, նա օգնեց ճապոնացիներին ընտրողաբար մոտենալ արտասահմանյան փորձի ծոցին, այսինքն՝ նրանք վերցրնում էին այն, ինչ ուզում էին, ոչ թե ինչ-որ զավթիչներ իրենց թելադրում էին։ Այսպիսով, ճապոնացիները 6-րդ դարում չինացիներից փոխառեցին գրությունը, օրացույցը, իսկ հետո՝ բուդդիզմը, որը չփոխվեց ազդեցիկ անձանց անհամաձայնության պատճառով։ Բայց կայսրը զիջումների գնաց և թույլ տվեց, որ նոր կրոնը լինի։ Այնուամենայնիվ, ձախողումը շուտով եկավ: Եվ բնակչության մեծ մասը ոչնչացավ: Մարդիկ սա ընդունեցին որպես անեծք իրենց հայրենի կրոնը դավաճանելու համար:

Չինաստանից բերված Բուդդայի արձանները խորտակվեցին։ Իսկ տաճարները քանդվեցին։ Միայն որոշ ժամանակ անց բուդդիզմը կարողացավ ամրապնդել իր դիրքերը Ճապոնիայում Սուգա կլանի շնորհիվ։

Ճապոնիայի կառավարության մասնաբաժինը պատճենվել է չինացիներից։

Առաջ Ճապոնիայի մայրաքաղաքը եղել է Նարան։ Նարա քաղաքը իրենից ներկայացնում էր ուղղանկյուն որը 25 քառ. կմ: Մայրաքաղաքում կառուցվել են ամենամեծ բուդդայական տաճարները: Բուդդայական միապետներից մեկին հաջողվեց այն աստիճան ենթարկել իրեն Կոկեն կայսրուհուն, որ նա նույնիսկ ցանկացավ կայսր դառնալ: Սակայն կայսրուհու մահը խափանեց նրա պլաններին։

Կայսերական ընտանիքի վրա բուդդիստների ազդեցությունից խուսափելու համար Մայրաքաղաքը տեղափոխվում է Հեյան քաղաք։ Նոր մայրաքաղաքում ոչ մի բուդդայական տաճար չի կառուցվել։

12-րդ դարից սկսած՝ ազգամետ զինվորական կլանները սկսեցին ավելի ու ավելի մեծ ազդեցություն ունենալ քաղաքական կյանքի վրա։ Հիմնական մրցակցությունը եղել է Թաիրա և Մինոմոտտո կլանների միջև։ Ինչը հանգեցրեց պատերազմի, որում հաղթում է Մինոմոտտո կլանը: 1274 թվականին Չինաստանը նվաճած Մանգոլեն ուղևորվում է գրավելու Ճապոնիան։ 30000 նավատորմ ուղղվում է դեպի Հակատա ծովածոց: Ճապոնական զորքերը, որոնք քանակով և զենքով զիջել էին Մանգոլին, ցնցվեցին մինչև մահ, բայց ներս թափված թայֆունը ցրեց թշնամու նավատորմը։ Սակայն 7 տարի անց Մանգոլների երկրորդ փորձն ավարտվեց նույն կերպ։ Հենց այդ ժամանակ ի հայտ եկավ կամիկաձեի հասկացողությունը, ինչը նշանակում է, որ աստվածային քամին ոչնչացնում է թշնամիներին:

1568 թվականից սկսած Օդան ոչնչացնում էր իր թշնամիներին և բուդդայական դպրոցները։ Նրա մահից հետո երկրի իշխանությունը շարունակեց Տոյոտոմին, որը հպատակեցրեց Հյուսիսային Պրովանսը, ինչպես նաև Շոկուկու և Կո Շու կղզիները։ Տոյոտոմին առգրավել է վանականների և գյուղացիների զենքերը։ Ստիպեց սամուրայներին տեղափոխվել քաղաքներ: Տոյոտոմին երազոմ էր գրավել Չինաստանն ու Կորեան։ Սակայն նրա մահը դադարեցրեց այդ պլանները: Շուտով սկսվեց խաղաղ կյանք, և Ճապոնիան մտնում է մեկուսացման դաշտ։ Խաղաղ կյանքը ծաղկեցնում է արվեստը։

Հին Եգիպտոսի զարդերը (հոկ․ 25-31 թարգմանություն)

Ոսկերչական արվեստը Հին Եգիպտոսում հասել է բարձր զարգացման, ինչի մասին լավ հայտնի է իր տարածքում կատարված մեծածավալ հնեագիտական ​​պեղումների շնորհիվ։ Նպաստել են այս զարգացմանը մի քանի գործոններ։ Նախ, Եգիպտոսում կային մի քանի խոշոր ոսկու հանքավայրեր, որոնք դարձնում էին այս նյութը հասանելի, բացի դա էլ, փարավոնների երկրի բնակիչները սրբազան նշանակություն էին տալիս զարդերին։ Հենց այդ պատճառով դրանք կրում էին բացարձակապես բոլորը, անկախ սեռից, տարիքից և սոցիալական դիրքից։ Հին եգիպտացի վարպետների երևակայությունը արտահայտվում էր զարդերում, ծնում էին իսկական գլուխգործոցներ, նրանցից շատերին դեռ փորձում են նմանակել հայտնի ոսկերչական տները։

Նյութեր և ոսկերչական տեխնիկա

Հին եգիպտացի վարպետները տիրապետում էին տարբեր նյութերից զարդեր պատրաստելու բազմաթիվ տեխնիկաների: Ամենից հաճախ Հին Եգիպտոսի զարդերը ստեղծվում էին ոսկու հիման վրա, որոնք չունեին թերություններ։ Հատուկ հավելումների օգնությամբ ոսկերիչները կարողանում էին փոխել դրա գույնը լայն տեսականիով՝ բացից մինչև կանաչ։

Գնահատվում էր ոսկին նախ և առաջ գեղատեսիլ տեսքի համար՝ այլ ոչ թե արժեքի։ Այսպես, օրինակ, շատ ավելի հազվագյուտ և արժեքավոր մետաղ էր երկաթը, որը նաև օգտագործում էին ոսկերչական աշխատանքում սանրեր և սանրվածքների համար նախատեսված զարդեր պատրաստելու համար։

Եգիպտոսի հին զարդերը պատրաստվում էին արծաթից, պեղած թագավորության տարածքում, նաև էլեկտրումից։ Այս նյութը արծաթի և ոսկու համաձուլվածք էր՝ արտաքնապես պլատին հիշեցնող։

Եգիպտացիները դեռ չգիտեին թանկարժեք քարերը, որոնցից են՝ ռուբինը կամ զմրուխտը, փոխարենը կիրառում էին դեկորատիվ քարեր՝ ամեթիստ, կարնելյան, նռնաքար, ինչպես նաև լազուրիտ, որը հատկապես բարձր էր գնահատվում։

Եգիպտոսում սիրում էին լեռնային բյուրեղը։ Աղքատները այն փոխարինում էին թափանցիկ կամ գունավոր ապակիով և մանր հուլունքներով, որոնք շատ թևնոցների և վզնոցների հիմքն էին։ Հասարակ մարդկանց կողմից օգտագործվում էր նաև գույնզգույն նախշերով ծածկված կերամիկան։

Украшения древнего Египта

Ювелирное искусство в Древнем Египте достигло высокого развития, о чем хорошо известно благодаря масштабным археологическим раскопкам на его территории. Способствовало такому развитию несколько факторов. Прежде всего, в Египте располагалось несколько крупных месторождений золота, что делало этот материал доступным, кроме того, жители страны фараонов придавали украшениям сакральное значение. Именно поэтому носили их абсолютно все, независимо от пола, возраста и социального положения. Фантазия древнеегипетских мастеров, воплощаясь в украшениях, рождала настоящие шедевры, многим из которых и сейчас пытаются подражать известные ювелирные дома. 

Материалы и ювелирные техники

Древнеегипетские мастера освоили множество техник изготовления украшений из самых разных материалов. Чаще всего украшения Древнего Египта создавались на основе золота, в котором не было недостатка. С помощью специальных добавок ювелиры могли изменять его цвет в широкой гамме от светлого до зеленого. 

Ценилось золото, прежде всего, за живописный внешний вид, нежели за стоимость. Так, например, гораздо более редким и ценным металлом было железо, которое также использовали в ювелирном деле для изготовления гребней и украшений для причесок. 

Создавались древние украшения Египта из серебра, добывавшегося на территории царства, а также из электрума. Этот материал представлял собой сплав серебра и золота, внешне напоминал платину. 

Драгоценных камней, таких, как рубины или изумруды, египтяне еще не знали, вместо них использовались поделочные камни: аметист, сердолик, гранат, а также лазурит, который ценился особенно высоко. Любили в Египте горный хрусталь. Беднякам его заменяло прозрачное или цветное стекло и мелкий бисер, служивший основой многих браслетов и ожерелий. Использовалась простыми людьми и керамика, покрывавшаяся разноцветными узорами.

Մի իրի պատմություն, մարգարիտ

Մարգարիտը  մեր նախնիների առաջին թանկարժեք զարդն է եղել: Առաջինը մարգարիտը հայտնաբերել են նախամարդիկ` որսի և հավաքչության ժամանակ: Իհարկե, նրանք հազիվ թե կռահեին, որ այդ տարօրինակ գնդիկը մարդկության պատմության ընթացքում կնվաճի մարդկանց իր արտասովոր գեղեցկությամբ։
   Մարգարտի ծագման  պատմությունը պատված է գաղտնիքներով և լեգենդներով: Որոշ հին ժողովուրդներ մտածում էին, թե  դա  լուսնի լույսն է ջրի մեջ սառած, իսկ մյուսները մտածում էին, որ  ծովային հավերժահարսի արցունքն է, կամ էլ կայծակի սառած լույսը կակղամորթների աչքերում: Մարգարիտը եզակի է նաև նրանով, որ  միակ թանկարժեք քարն է,  որը  վերամշակման կարիք չունի, և օգտագործվում է ոսկերչության մեջ իր սկզբնական տեսքով:

  Մինչ օրս հասել են իրեղեն  հաստատումներ այն մասին, որ հին շումերները մ․թ․ա 2300 թվականին իմացել են մարգարտի մասին և այն անվանում էին  «ձկան աչք»: Հին չինացի իմաստունների տարեգրության մեջ կան հիշատակումներ, որ չինացիները,  ապրելով մոտավորապես նույն ժամանակաշրջանում, ինչ  որ շումերները, օգտագործում էին մարգարիտը որպես նվեր իրենց առաջնորդներին։ Չինաստանից սկսվեց թանկարժեք քարերը մարգարիտների տեսքով մշակելու նորաձևությունը:

   Երկար ժամանակ` մինչև XV դարը, մարգարիտը համարվում էր ամենամեծ արժեքը։ Առաջնության դափնին նրանք կորցրեցին միայն ադամանդի պատրաստման գործընթացին տիրապետելուց հետո։ Սակայն դրանից  մարգարտի համբավը չի նվազել։ Օրինակ` XVI դարում մանր մարգարիտները օգտագործվում էին կանացի զգեստների զարդերի և գլխազարդերի համար։
  Մարգարտի պատմությունը Ռուսաստանում սկսվում է X դարում։ Այստեղ նրան բարեհաճ էին ընդունում, և դարեր շարունակ նա սիրված էր աշխարհիկ կանանց և հոգևորականների կողմից, նրանք  դրանով զարդարում էին հագուստն ու սպասքը։
 Եկեղեցին նույնպես դրական էր արձագանքել այդ թանկարժեք քարին: Նրանով զարդարում էին խաչերը, խույրերը, շուրջառները, սրբապատկերները, Աստվածաշնչի ծածկոցները և մեծ թվով եկեղեցական այլ առարկաներ։ Մարգարիտները մեծ պահանջարկ ունեին մենաստաններում։ Ձեռագործուհիները իրենց զբաղմունքը չէին տեսնում առանց այդ թանկարժեք իրի։ Նրանք մարգարիտներով ասեղնագործում էին հոգևորականների և միանձնուհիների զգեստները։ Հենց այդ  պատճառով  մարգարիտը ստացավ «Քրիստոսի հարսների քար» անվանումը: Առանձնահատուկ արժեք ուներ «Ամանորյա մարգարիտը», որն արդյունահանվում էր մեր երկրի հյուսիս-արևմուտքում։

  Մարգարիտը հայտնի էր նաև հյուսիսամերիկյան հնդկացիների մոտ: Այդ «ամերիկական» մարգարիտը արդյունահանվում էր գետերում և օգտագործվում  հնդկացիների համար որպես  զարդ։ Բայց ամենամեծ տարածումը ստացել է «ծովային» մարգարիտը, որն արդյունահանում էին հարավային երկրների ափերը ողողող  տաք ծովերի ծանծաղուտներում։

  Ամենալավ նմուշները հայտնաբերվել են Պոլինեզիայի ափերի մոտ և Պարսից ծոցում։ Այնտեղ արդյունահանվող մարգարիտն ամենաթանկն էր և ուներ իր անունը` «արևելյան»: Մարգարտի այդ  տեսակը կակղամորթների խեցիներից արդյունահանում էին  ջրասուզակները:

  Անցած դարասկզբին Ճապոնիայում գտել են  մարգարիտների արհեստական ​​աճեցման եղանակը։ Նրա հիմնական հատկությունները` փայլն ու ձևը, գրեթե չէին զիջում բնականին։    Մեր օրերում մարգարտի արհեստական ​​աճեցմամբ զբաղվում են հիմնականում չինացիներն ու ավստրալացիները։ Նման արտադրանքի մասնաբաժինը մարգարտի շուկայում հասնում է վաճառքի ծավալի մինչև իննսուն տոկոսը։

Design a site like this with WordPress.com
Get started