Երկիր Նաիրի, երազ հեռավոր, Քնած ես քնքուշ թագուհու նըման. Մի՞թե ես պիտի երգեմ քեզ օրոր Եվ արքայական դնեմ գերեզման. Եվ մի՞թե, մի՞թե սիրտըս ավերված Ավերակներիդ լոկ պիտի պարզեմ, Քո տեղ փայփայեմ ստվերըդ մեռած, Քո սուրբ խոսքի տեղ իմ լացը լսեմ…
Մի՞թե վերջին պոետն եմ ես, Վերջին երգիչն իմ երկրի, Մա՞հն է արդյոք, թե նի՞նջը քեզ Պատել, պայծառ Նաիրի։
Վտարանդի, երկրում աղոտ, Լուսեղ, քեզ եմ երազում, Եվ հնչում է, որպես աղոթք Արքայական քո լեզուն։
Հնչում է միշտ խոր ու պայծառ, Եվ խոցում է, և այրում, Արդյոք բոցե վարդե՞րդ են վառ, Թե՞ վերքերն իմ հրահրուն։
Ահով ահա կանչում եմ քեզ Ցոլա, ցնորք Նաիրի՛, — Մի՞թե վերջին պոետն եմ ես, Վերջին երգիչն իմ երկրի…
Ընտրեցի այս բանաստեղծությունը, քանի որ հենց առաջին տողերից այն ինձ գրավեց և հետաքրքրեց։ Միտքը շարադրված է գեղեցիկ, հանգավորված։ Այն ինչի մասին խոսում է Վահան Տերկյանը, կարծում եմ մեր օրերի համար արդիական է։ Վահան Տերյանը պատմում է հայրենիքի մասին այս բանաստեղծության միջոցով։ Այս բանաստեղծությունը Տերյանը գրել է ցեղասպանությունից հետո և շատ մտահոգված պատմում է երկիր Նայրիի մասին, թե ինչպես է իր երկիրը խոցված և այրված։ Այն միտքը, որը բանաստեղծության մեջ ասվում է․ « Մի՞թե վերջին պոետն եմ ես, վերջին երգիչն իմ երկրի », նա մտահոգություն է հայտնում, թե, արդյոք կունենա մշակույթային կամ՝ պարզապես ապագա։
Գարունը այնքա՛ն ծաղիկ է վառել, Գարունը այնպե՛ս պայծառ է կրկին. — Ուզում եմ մեկին քնքշորեն սիրել, Ուզում եմ անուշ փայփայել մեկին։
Այնպե՛ս գգվող է երեկոն անափ, Ծաղիկներն այնպես նազով են փակվում. — Շուրջըս վառված է մի անուշ տագնապ, Մի նոր հուզում է սիրտըս մրրկում…
Անտես զանգերի կարկաչն եմ լսում, Ւմ բացված սրտում հնչում է մի երգ. —Կարծես թե մեկը ինձ է երազում, Կարծես կանչում է ինձ մի քնքուշ ձեռք…
Ըստ իս՝ այս բանաստեղծությունը շատ գեղեցիկ, զգացմունքային բանաստեղծություն է, պոետը, կարծես, ցանկություն ունի մեկին սիրահարվելու, սիրելու, և, քանի որ գարուն է, այդ զգացողությունները ավելի բուռն են։ Տերյանի այս բանաստեղծության այն տողերը կարդալիս, որտեղ պատմում է գարնանային երեկոյի մասին, հիշում եմ մեր գարնանային երեկոները՝ անց կացրած գեղատեսիլ Լոռիում, և շատ ջերմ զգացողություններ եմ ունենում։